‘t is natuurlijk overduidelijk dat Meike te vroeg geboren is: haar uitgerekende datum was 7 juli. De vroegere geboorte was het resultaat van het inleiden van de bevalling, omdat er geen daling te merken was in Sigrid’s bloeddruk die toch wel erg hoog begon te worden in de weken voor de bevalling.
Op dinsdag 14 juni had Sigrid daarom een reguliere controle bij ons verloskundigencentrum Calamaris gepland. Tijdens die controle werd haar onderdruk op 90 gemeten en dat was voldoende reden om —met de voorgaande metingen in herinnering— toch een controle bij de gynaecologe van het Bernhoven te laten doen. Daags erna (woensdag) bleek in principe alles in orde te zijn met Sigrid en Meike (nog in de buik), maar haar Sigrid’s onderdruk op dat moment was gestegen naar 100 en er waren wat spoortjes van eiwitten te vinden. Omdat Sigrid op donderdag aan de 37e week begon, was dat voor de gynaecologe voldoende reden om simpelweg de bevalling in te leiden op die donderdag.
Die woensdag hebben we ‘s middags dus nog snel wat laatste dingetjes in huis gedaan en klaargezet, maar zijn we vooral bezig geweest met de mentale voorbereiding voor de dag(en) die zou komen. Je rekent er toch op dat je in principe bevalt rondom de uitgerekende datum, dus zo’n onverwachte rationele mededeling over het inleiden zet heel wat verwachtingen op losse schroeven en dwingt je je plannen compleet bij te stellen
Donderdagochtend werd de eerste poging gedaan om de bevalling op gang te brengen door de welbekende gel. Jammer genoeg gebeurde er weinig en rond het middaguur werd ‘t nog een keer geprobeerd met hetzelfde resultaat. Dat betekent dan, bij zo’n nu klinische bevalling, dat je tegenwoordig ook gewoon in de kantooruren meedraait. Sigrid moest dus een nacht overblijven voor het geval de bevalling wel nog op natuurlijke wijze op gang zou komen; ik moest alleen naar huis. Gelukkig wel allebei een goede nacht rust gehad wat zeker voor Sigrid prettig is geweest in de voorbereiding op de vrijdag.
Vrijdag was het schema hetzelfde, maar het resultaat anders: in de namiddag bleek dat Sigrid voldoende ontsluiting had om de vliezen te breken en gelijk een CTG sensors op Meike’s schedel te schroeven. Omdat Sigrid toen toch al aardig uitgeput raakte van het liggen, zitten en hangen hebben we toen niet lang geaarzeld en meteen de ruggeprik laten zetten (achteraf hoorden we dat het ‘op zijn’ en de spierrillingen bijwerkingen van de prostaglandine zijn geweest). De ruggeprik zat er om 17u30 in en nadat de weeënopwekkers via infuus werden toegediend is mama in spé lekker gaan slapen. Rond 20u werd ze wakker met al aardig wat persdrang. Ruggeprik beetje harder gezet en persdrang wegpuffen.
Om 21u had Sigrid netjes volledige ontsluiting en mocht ze gaan persen. Een klein uurtje later —om 21u53— werd Meike geboren. Kerngezond en goed aan ‘t schreeuwen, maar wel een spinnetje met 2740 gram maar wel 51cm.
Achteraf is het dus goed dat de gynaecologe heeft ingegrepen, want Meike was dus wel wat licht wat mogelijk een gevolg was van een minder goed functionerende moederkoek ten gevolge van die wat hogere bloeddruk. Langer in de buik volhouden had dus vermoedelijk weinig gewichtstoename tot gevolg gehad en wellicht risico’s voor moeder en kind gecreëerd.
