De tweede week van Meike, na de kraamweek, bestond vooral uit Inhalen. Inderdaad met een hoofdletter I.
Tijdens de kraamweek was ‘t vooral voor ons heel veel werk om haar op temperatuur te houden en haar voldoende energie te geven. Met 30cc per voeding (elke drie uur) ging dat niet heel erg snel. Meike viel gelukkig niet af, maar er kwam ook bijna niks bij. We zijn dus in die tweede week meteen op maandagochtend naar het inloopspreekuur van het consultatiebureau geweest om haar te laten wegen. Ze zat toen bijna weer haar geboortegewicht dus dat was goed nieuws. Daags erna kwam de huisarts langs voor ‘n soort van intake en van hem mochten we een weegschaal lenen, zodat we wat vaker haar gewicht konden meten zonder elke keer naar het CB te hoeven reizen. Fijn weegschaaltje, maar wel even de conversie van Engelse pondjes en onsjes naar grammetjes moeten uitzoeken.
Maar eigenlijk liep ‘t die dagen best goed met voeden. Meike meldde zich steeds vaker net een half uurtje voor haar voeding en liet zich dan ook goed troosten met een flesje. Al gauw was ze ook niet meer tevreden met een 30cc flesje en gingen we al snel naar 40 tot 50cc. De onsjes die er zo langzaam bijkwamen werden al gauw bijna een pondje en aan ‘t einde van de week woog Meike al opeens al bijna 3 kilo; iets minder dan haar geschatte geboortegewicht bij een voldragen zwangerschap.
Nadeel van ‘t vele voeden en het laten toenemen van de voeding was (denken we nu achteraf) dat we haar compleet uit haar ritme gehaald hebben, doordat we haar steeds eerder voor haar vaste-ritme moment bij te voeden. Ze leren snel die kleintjes (denken we). Een soort bijeffect was ook dat ze eigenlijk al van laat in de middag tot laat in de avond (en soms zelfs tot 2u ‘s nachts) bijna continu aan het huilen en jammeren was. In haar derde week, toen ik weer ging werken werd dat erg belastend voor Sigrid. Ze kreeg overdag weinig rust en probeerde mij ‘s nachts ook nog eens uit de wind te houden. Aan ‘t einde van die derde week waren we helemaal op; dat hebben onze kraambezoekers ook wel gemerkt denk ik.
Je zoekt naar allerlei verklaringen —krampjes (infacol leek wat verlichting te geven maar niet veel), allergie (maar dan verwacht je niet alleen ‘s middags en ‘s avonds gehuil), te snel drinken (maar een langzame speen bracht meer ellende en luchtdrinken dan de oude snelle speen)— maar alle aanpassingen en redeneringen die je bedenkt om het huilen te verklaren zijn moeilijk te controleren. Frustrerende week geweest. We wilden zo graag dat ‘t meisje zowel voor zichzelf, maar zeker voor ons rustig zou worden. Echt duidelijk een week waarin je jezelf leert kennen en moet constateren dat je heel erg gewend bent om je eigen patroon en ritmes te draaien en dat wij het lastiger vonden dan we zelf verwachtten om hierin te veranderen en jezelf even op de tweede rang te zetten.
